Monsieur Daudet,
żegnam.

[Czy to nie jest bezczelne? Czuć się tak szczęśliwą wśród zapierających dech klęsk i katastrof?]

[Sama stworzę sobie rytuał przejścia. Wyjdę do swojego symbolicznego lasu swoim symbolicznym zmierzchem,  przesiedzę tam symbolicznie kilka dni i nocy drżąc ze strachu i wystawiając się przeróżnym demonom na symboliczny łup, a potem spokojnie wrócę do domu]

[Gesty]

[Tracę wspólny język ze wszystkimi. To znaczy, że robię postępy]

[Utracona Spójność]

[Postrzegać siebie JAKO pryzmat. To uwalnia od odpowiedzialności i wstydu. Innymi słowy, get your balls out of the story!]

Nie da się już tutaj pisać. Przestało mnie to interesować.

“Literature is simply good writing—where ‘good’ has, by definition, no fixed definition”.

Nawet nie wiecie jak bardzo jestem w was wszystkich zakochana. Jestem maszyną do kochania. Jeśli choć raz mnie zachwyciliście, będę was dozgonnie ubóstwiać.

Przestają mnie interesować czyjekolwiek przemyślenia. Są zawsze nieadekwatne. Wszystkie opinie nic nie warte, a rady kulą w płot. I vice versa zresztą, jeśli wymyślę sobie cały spójny system interpretacji, nie zda się on na nic nikomu. Cudze przeświadczenia to zawsze mniej lub bardziej widowiskowy folklor.

Ucieczka w myślenie.

Wyobraźnia Radykalna.

Doprowadzam do szaleństwa. Literalnie.

W brzuchu wieloryba.

Ewidentnie się rozdrabniam. Nie powinnam ciągle paplać jadaczką, mizdrzyć się. To prowadzi do nieprzyjemnego poczucia zeszmacenia. Milczenie, asceza, pustelnia, skupienie.

Ludzie z rozmachem, o których pisze Jozefka. No właśnie. Od tej pory nie będę tracić czasu na nikogo innego.

Cała przeszłość przede mną.

Korzyść z wiecznego bycia nieszczęśliwą? Nie męczy mnie nostalgia.

Pieniążki biorą się z bankomatu.

Nie jestem arogancka. Jestem głęboko rozczarowana.

Wszyscy dmuchają ile sił, żeby Cię przewrócić. Trzeba mocno trzymać się burty!

Jestem smutną dziwką.

Wojny paradygmatyczne.

Styl żywota, a nie jego owoc.

Monsieur Daudet,
Nie potrafię nawet opowiedzieć Panu tych wszystkich rozkoszy.

Szukam piękna, a nie prawdy.

Postanowiłam przechytrzyć niemotę swojego umysłu i nauczyć się na pamięć pięćdziesięciu pięknych wierszy po angielsku. Kiedy nadarzy się okazja, będę je cytować, a w każdej innej sytuacji, będę wdzięcznie milczeć. W ten sposób nie skompromituję się wypowiadając jakieś niepoprawne lub toporne uwagi, a przy tym zostanę uznana za niezwykle wyważoną i dyskretną osobę.

Monsieur Daudet,
Jutro wyruszam do sanatorium. Nie będzie mnie miesiąc, może dwa, a może kilka lat.

Monsieur Daudet,
Chciałabym pisać tylko z myślą o Panu. Nie myśleć o nikim więcej.