Słuchaliśmy pogodnego jazzu z radia i szykowaliśmy kolację. Był wczesny wieczór. Czułam, że to jedna z tych chwil, które będę pamiętać. J. był milczący, odzywał się tylko wtedy, gdy znajdował w rozmowie miejsce dla swojego zjadliwego dowcipu. M., gibka i trzpiotowata, ubrana w kolorową letnią sukienkę, mówiła bez przerwy.

Dzisiaj na kursie, w ramach pierwszego kontaktu z głuchoniemym, nauczyliśmy się migać "Jestem bezrobotny, dostaję zasiłek i mam pierwszą grupe inwalidzką".

No i spotkaliśmy się wreszcie tym słynnym przypadkiem.

„to był dobry czas [...] ten teraz będzie jeszcze lepszy” (Wen)

mam za mało inputu.

„Odkąd skończyłam 15 lat, chciałam zginąć z ręki libertynów” - zacytował Sade'owską Amelię profesor Banasiak (między kompulsywnymi chrząknięciami).

Informacje, które kiedyś wypuściłam w świat wróciły do mnie dzisiaj zdeformowane, sponiewierane i trefne. Kto je miał w ustach? Kto im doprawił świński ogonek? Nie powiem, przeraziło mnie to.

Byliśmy dzisiaj na "Wojnie". Publiczność była nie do zniesienia.

Nice is nice?

Dom Sary

Oglądaliście kiedyś polski horror? Ziemiaństwo, bladość, jęki, kandelabry, motywy satanistyczne, niebezpiecznie dociekliwy Julian (swoją drogą, ta programowa dociekliwość bohaterów horrorów nieco mnie irytuje - kto sam po nocy schodzi do piwnicy, z której dochodzą podejrzane odgłosy?).

Jeszcze trochę wierzgam, ale wkrótce ta sytuacja mnie złamie, zacznę ją tolerować, z czasem wręcz polubię.

ja: zapisałam się na kurs języka migowego! będę tłumaczem!
Boria: będziesz pracować w dolnym rogu telewizora?

http://mikrokosmoscytryny.blogspot.com/

Jestem kompletnie nieprzemakalna na wielkie liczby, wykresy pokrętne jak spaghetti, hurraoptymistyczne prognozy. Dlatego zasnęłam. Obudziły mnie oklaski.

mam nowego nieznajomego.

wszystko bujda z chrzanem.

siksy i gówniarze.

chyba nie zdążę być już młoda, biedna i szczęśliwa.

Marylin mówiła o tym, jak bardzo ekscytujące były lata 70-te, kiedy były z Chantal biedne i szczęśliwe i jeździły po świecie na konkursy filmowe śpiąc w najlepszych hotelach na koszt organizatorów. Mówiła też, że Chantal zawsze chciała odtwarzać w filmach to, co kiedyś widziała, odegrać to na nowo. Fikcja była więc dla niej rodzajem spóźnionego dokumentu. Boria i Zając naprzemiennie zadawali elokwentne pytania, a Marylin odpowiadała im bezpretensjonalnie, że kręcenie filmów z Chantal było „crazy” i „funny” i że trzeba mieć do nich cierpliwość. Potem była projekcja filmu „Je tu il elle” rozpoczynającego się in medias res od sceny, w której dziewczyna zamknięta w pustym pokoju, czeka, aż stopnieje śnieg, wyżera cukier z torebki i pisze list nie wiadomo do kogo. Potem nagle się aktywizuje, łapie stopa i jedzie z kierowcą ciężarówki, który ma coś z młodego Marlona Brando (ona robi mu laskę, on opowiada jej swoje życie), do przyjaciółki, z którą uprawia przydługi, za to dziki seks. Rano wychodzi po angielsku jak jakiś bubek hedonista i na tym film się kończy.

Zostaną po tobie niepotrzebne rekwizyty, atrapy, zdziwieni ludzie, mały nieporządek.

Najprzyjemniejszy był ten pierwszy podmuch powietrza, ciepłego jak oddech psa.

Z mejla od Zuzity najbardziej podobało mi się zdanie "Bernard wrócił do koki i nie widziałam go od zeszłego lata".

A dzieci nie chcę mieć.

Ojciec bał się kobiet z dużym biustem. Dlatego ożenił się z moją matką, płaską chłopczycą.

Księgarnia mała litera art zaprasza na cykl spotkań pod tytułem
SPOŁECZEŃSTWO SPEKTAKLU/kontestacje.
Zaczynamy retrospektywą Chantal Akerman.

Retrospektywa Chantal Akerman  (księgarnia mała litera art., sala
projekcyjna ms2, Ogrodowa 19


14 maja czwartek         

15:00  Cykl poprzedzi wstępem Bartosz Zając    

15:30  Wieści z domu (News from home, 85 min.)   

17:00  Hotel Monterey (60 min.)     

18:30  Jeanne Dielman (193 min.)       

15 maja piątek       

15:00  Spotkania Anny (Les rendez-vous d'Anna, 122 min.)

17:15  Przeleć moje miasto (Saute ma ville, 13 min.) + Pokój (La chambre,
11 min.

18:00  debata z udziałem Marylin Watelet, prow. Paweł Sołodki 

19:00  Ja, ty, on, ona (Je tu il elle, 82 min.)

Przyszedłem powiedzieć Ci, że odchodzę.

pocztówki z Laptopa ha ha ha

Trzecia biblioteka przypominała supermarket. Wszystkie towary wyłożone na półkach, muzak pobudzający apetyt, na końcu paragon. Na parterze przed dużymi ekranami, na których wyświetlano wiadomości i mecze, gromadzili się bezdomni.

Wszystkie jego narzeczone nosiły to samo imię. Pierwsza była wysoka i zawadiacka. Druga nieśmiała i pulchna. Trzecia cicha i oczytana. Czwarta egzaltowana i niesympatyczna. Piąta piękna, ale dwulicowa. To może dziwne, ale czasem wydawało mu się, że to wciąż ta sama, rozległa, niekończąca się kobieta.

Z filmu dokumentalnego dowiedziałam się, że tata Kazika wyprawiał bale dla bezrobotnych.

W tamtej mansardzie (koniecznie chciałam napisac coś o m-a-n-s-a-r-d-z-i-e ;-), ciasnej i dusznej, spędziliśmy tylko dwie godziny. Na parterze kamienicy mieszkała w eleganckim apartamencie wnuczka Jacquesa „Je suis comme je suis” Preverta, a my ledwo mieściliśmy się we dwoje na tym poddaszu pozbawionym wdzięku, należącym do twojej przyjaciółki. Rozmawialiśmy o swoich obecnych związkach, szczęśliwszych niż nasz, kiedyś.

Druga biblioteka była pełna brudnego seksapilu. Wszystkie książki, oświetlone pornograficznym światłem jarzeniówek, obłożone były tym samym zgrzebnym, burym papierem. Pani J., z gadatliwością na którą stać tylko bibliotekarki i taksówkarzy, polecała mi pierwsze dorosłe książki.

O bibliotekach

Pierwsza biblioteka, nazywana przez Vilę-Matasa "pomnikiem megalomanii Mitteranda", działała na mnie hipnotyzująco. Ciche monstrum, ruchome schody, czerwone dywany, obcojęzyczni naukowcy coraz bardziej osamotnieni w swoich zainteresowaniach. Niewiele udało mi się w niej przeczytać, wiele za to rozmyślałam (uśmiech). Hannah natomiast odcyfrowywała mikrofilmy i podrywała studentów (obok biblioteki było kino, do którego można było prosto z czytelni iść na randkę).

cdn.

centrum jest wszędzie (i tak w to nie wierzę).

Spadł na nas prawdziwy dopust boży - awaria internetu (piszę te słowa z cudzego terminala ;-). W tej sytuacji postawiliśmy na uczciwe, przedwojenne rozrywki. Struganie łódeczek z kory, słuchanie muzyki klasycznej z radia, czytanie encyklopedii. Żyjemy poczciwie i prostolinijnie jak w skandynawskiej bajce.