Pisanie jako medytacja.

Monsieur Daudet,
Pana spojrzenie a to mnie karci, a to adoruje, a przecież ciągle patrzy Pan tak samo.

Trzy trójkąty miłosne.

A nasze zawołanie to: Odwagi!

W końcu nauczę się żonglować talerzami. I co na to powiesz?

Monsieur Daudet,
Ratuj mnie przed obrzydliwcami, filistrami, kabotynami i histeryczkami!

Słusznie mówił Machiavelli - nie należy ufać pochlebcom.

Nie czytam najważniejszych książek, bo zdaje mi się, że kiedy je przeczytam, stracę je.

Nie zagłuszać.

Ze szczególną troską dbać o to, aby nie poczuć się zbyt pewnie i bezpiecznie. To tylko przyjemna fatamorgana. Pamiętać skąd się tu wzięłam. Pielęgnować udrękę.

Prowadzić niekonkluzywne rozmowy.

Większość rozmów zamienia się w procesy. Wszyscy jesteśmy adwokatami.

Widzę coraz jaśniej.

Błogość.

Nie walczyć. Ignorować do upadłego.

Piramidalny czubek.

Uczciwość przede wszystkim.

Chcę uchwycić wszystko za sam czubek piramidy.

Cudzy światopogląd nie jest błędem, który należy skorygować.

Czy rzeczywiście są dwie prostoty: ta wynikająca z niewiedzy i ta wynikająca z wiedzy?

Ludzie zdeformowani wiedzą.

Chciałabym kiedyś spudłować.

Monsieur Daudet,
Wkrótce odwiedzę Pana mogiłę na Père Lachaise. Przyniosę kwiecie. Raduję się na spotkanie z Panem!

Piszę bloga własną krwią!

Wieczne Trwanie.

Polegać na swoich zdziwieniach, znużeniach, zwątpieniach i niepokojach. Zawsze mają rację.

Coś między femme fatale a kobietą dziwo.

Perły i wieprze.

Od milionera do pucybuta. Takie są moje najskrytsze plany.

Boję się mieszczanina we mnie.

Przeszłam dziś jakieś 10 kilometrów. Tyle widziałam! Tyle przemyślałam! Jestem tak daleko!

Jagnię i wilcy.

Wiedzieć. Ale w jaki sposób wiedzieć?

Zachwyt i groza.

Kiedy będę gotowa zerwę zasłonę. Ukaże się wtedy oczom gapiów stworzenie niemożliwe. Nie mogę na razie powiedzieć nic więcej.

Wiecznie brakuje mi w czyimś myśleniu albo ortodoksji albo herezji.

Jeśli pisać to sagę! O tym, że nigdy nie było złotych czasów.

Małomiasteczkowa proweniencja.

Haruję nad osiągnięciem cnoty obojętności.

Przesyt w ucztowaniu.

"Czytam o wszechświecie i nie wiem kiedy pójdę spać".

Monsieur Daudet,

To był doprawdy piękny wieczór! Gdyby mógł Pan zobaczyć moje zaróżowione policzki i błyszczący wzrok! Mężczyźni byli przekonani, że to ich elokwencja i uroda wzbudza we mnie to niecodzienne poruszenie. Nie przypuszczali, że skrycie myślę o Panu. To myśl o Panu czyniła ich brak ogłady bardziej znośnym; uszlachetniała ich rysy. Ach, gdyby mógł Pan być dziś wieczór ze mną! 

Genialny idiota.

Ucieszyłam się, że otrzymałam list. Okazało się, że był to stek obelg.

Monsieur Daudet,
Żeby wyleczyć się z miłości do Pana, będę zmuszona zakochać się w kimś innym.

Gonzujący wywiad Trumana Capote z Marlonem Brando!

Uczę się wszelkich cnót od puszczalskich.

Wzrastam.

Monsieur Daudet,
Jest Pan dziwkarzem! A na dodatek poetą!

Zostaję w Vegas.

Uczę się metafizyki od pawianów.

Monsieur Daudet,
Pan tak boleśnie spogląda! Pierwsze symptomy nabytego nie tak dawno syfilisu muszą dawać się Panu we znaki! Dziewczyna była tak słodka, miękka i ciepła, a Pan teraz musi purpurowieć ze wstydu zdejmując rękawiczki! Cóż za dyshonor!
Oddana Panu całym sercem,

Podryw na zakład Pascala.

"Zachowanie osoby projektującej wywiera na odbiorcy presję przeżywania siebie i zachowywania się zgodnie z cudzą projekcją". Bingo!

"Kwasimy łódzką śmietankę"

Jeśli ktoś jest zainteresowany wykupieniem praw do marcinowego hasła za grube i w pełni należne tysiące, uprzejmie proszę o kontakt.

"Te wszystkie cipy, które nie chciały ze mną być, przegrały swoje życie!".

Podryw na piękną koleżankę.

Kiedyś przyznasz urbi et orbi, że nigdy nie kochałeś nikogo tak bardzo jak mnie.

Mężczyźni w Annie  (nie ci, którzy patrzą, ale ci, którzy są oglądani) powiedzieli, że mam plecy jak Alfa Romeo.

Straciłam całą młodość nie bywając w barze Anna.

Mężczyzna na zdjęciu to Alphonse Daudet, moja wielka miłość, która zmarła na syfilis w 1897 roku.

Odkąd jestem plus minus szczęśliwa, nie chce mi się kultywować własnej przeszłości.

Unikać natchnienia.