Wszystkie fajne książki czytam dopiero kilka lat po ich wydaniu, kiedy wszyscy wszystko już dawno przeczytali, skomentowali i odłożyli na półkę, kiedy już nawet nie wypada o nich mówić.

eu sunt manelista

Upchnięci w szóstkę w starym zrujnowanym aucie, jeździliśmy całą noc po tym upadłym mieście. Za nami ciągnął się jazgot manele. 

Po pierwszej wparował do domu Mzimu zionąc gorzelnią i rzekł: "Przepraszam Cię, jestem Hunem".

Albo inne odkrycie Tomka na tropach Yeti: pod starymi nazwami kultowych stron kryją się teraz infantylne zapiski niedorostków albo jakieś inne bzdury.

Słodkie uzależnienie.

archeologia internetu

Pewnie za jakiś czas sieć będzie skrzącym się i grząskim cmentarzyskiem pełnym zapomnianych stron, opuszczonych forów, portale społecznościowe zmienią się rozhulane galerie nieboszczyków. 

A jednak: to co mnie zachwycało, ciągle mnie zachwyca!

Czytam blogi sprzed kilku lat. Tamten czas wydaje mi się dużo realniejszy. Mądrookie boginie i złotouste królowe. (Mzimu mówi, że jestem egzaltowana ;-)

Z czym do kamery?

Kiedyś napiszę poemat o siedzeniu w domu. Puszkinowskim wersem.

Huis clos

Szamiemy pieczony schab z jabłkami, słuchamy koślawych tekstów polskich hip-hopowców, obalamy wina kalifornijskie i siedzimy na tyłkach jakby na zewnątrz panowała jakaś epidemia, wyniszczający mór i nieposkromiona zaraza.  

Fascynujące opisy przyrody.

Proszę się tak nie obnażać ze swoim narcyzmem.

Uwaga! Jestem szpiegiem, jednoosobowym wywiadem, szpiclem, tajniakiem.

Czekam.

"Arcybiskup krytykował też współczesnego człowieka [...]"

fotostory

1)Trzy młode kobiety w kwiecistych sukienkach, z perłowymi zębami i jaskrawo pomalowanymi ustami, usadzone na drewnianych krzesełkach na tle pociągu. Zdjęcie zrobione podczas wojny.
2) Koścista pani w ciemnym kostiumie i okularach, wyglądająca jak surowa nauczycielka z pensji, z trumienną torebeczką, w której trzyma zapewne krople walerianowe i rozłożystą, wykrochmaloną białą chustkę z koronką, lata 50-te.
3)Moja matka w wieku dwudziestu lat, w ogrodzie wuja mieszkającego w jakimś górniczym miasteczku w Anglii, pulchna i wiecznie zawstydzona, oparta o stary rower (Z tego samego okresu pochodzą miłosne listy od pewnego starszego Anglika, które znalazłam kiedyś w dobrze strzeżonym pudełku).

Wolę grzęznąć w kompromitacjach, nieświeżych wspomnieniach, nieudanych próbach podtrzymania bliskości, niż pogodzić się z utratą. 

Urojenia, konfabulacje, zmyślenia.

łóżko świętej Bernadetty

Na pewno zastanawialiście się jak to jest uprawiać miłość na tych wszystkich łóżkach eksponowanych w muzeach poświęconych wielkim postaciom. Łożach z baldachimem należących do francuskich książąt krwi, zmiętym posłaniu jakiegoś chorowitego pisarza, eleganckiej kanapie w stylu art deco. Ciche chrząknięcia, skryte szepty, nieśmiałe szuranie butów, bezwstydne pstrykanie migawek – to wszystko wręcz zachęca do myślenia o czymś bardzo nieprzyzwoitym. Mnie najbardziej kusiło łóżko świętej Bernadetty w Lourdes – dziecięcych rozmiarów, z puchową pierzyną obleczoną w siermiężny len, postawione obok atrapy kominka, metalowej misy i dzbana. 

Jestem kłótliwa jak portorykańska dziwka (znów).

maskowanie.

Pojechaliśmy dziś obejrzeć nasze nowe mieszkanie. Czuję się w nim jak Natasza Goerke na stypendium literackim w Niemczech. Widziałam kiedyś taki dokument.

"Wszystko, czego chcę jest w tym pokoju".

Pani domu

Wstawiłam pranie, robię tartę warzywną i babeczki miodowe, piję googol herbat z cytryną, podsłuchuję życie sąsiadów. Fajnie jest :)

Chora z urojenia.

Już chyba wolę świństwo niż nietakt.

extravagans

Kolega zamieścił na FB kilkanaście zdjęć na tle stadionów sportowych świata od Sarajeva po Delhi. Na każdym wznosi szalik z odpowiednimi barwami.

Jestem zbyt leniwa na to wszystko.

Niedzielna megalomania.

Główną korzyścią nienormowanego spania jest to, że fabuły moich snów mogą rozwijać się teraz swobodnie i niespiesznie aż do samej puenty. 

Powieści czytane w drodze, których fabuły subtelnie nakładały się na rzeczywistość i sprawiały, że ta historia wydawała się nam jednocześnie niepowtarzalna i archetypiczna.

Rozmawiamy ze sobą jak dwa sfinksy.

Bedekery, przewodniki, efemeryczne dziewczęta, które pytaliśmy o drogę.

Ciekawe jak bardzo nietrafione prezenty dostanę w tym roku? Poradnik dla nastolatek? Puzdro z przyborami do szycia? Domowe pantofle z futerkiem? 

Basti:

"Świat czeka na moje opus magnum".

Jestem taka wtórna.

Jestem opowiadaczką jednej historii.

Mzimu o rozmowach z kolegami:

marcin 17:07:56
ani o dupach, ani o piciu, ani o życiu
marcin 17:08:03
tylko tyra, bachory, kredyt, samochód

Supercalifragilisticexpialidocious

Moje nieszczęsne ciągoty do eskapizmu - uwielbienie dla wszelkiego kiczu, świecidełek, blichtru, sztuczności, musicali, Julie Andrews i Gene'a Kelly'ego, glamour, czerwonych dywanów, sztampy, muzyki jak ze szkolnej potańcówki, latających dywanów i egzotycznych kochanków – nasilają się wyraźnie, kiedy muszę wreszcie znaleźć sobie jakąś pracę. 

Lubiliśmy wymyślać gry. Ścisłe trzymanie sie ich zasad uwalniało nas od samych siebie.

Gruby chce zostać klawiszem.

Te wszystkie dziwne historie zawsze zaczynają się zimą, a kończą latem, są papierowe jak origami i nieprawdziwe jak hydra lernaea.

Wszystko staje się irytujące. A już szczególnie te sążniste biogramy mnożące tytuły, funkcje, instytucje, dzieła.

Lubię moment, kiedy widzę wszystko po raz pierwszy. Podświetlona opera, bulwar. Nie mam jeszcze punktów odniesienia, miasto rośnie z każdym krokiem. Arthur przyłącza się na deptaku do ulicznego muzyka z białym pianinem na kółkach. Grają brawurową improwizację na podstawie jakiegoś popularnego kawałka.